دل نوشته

غروب آفتاب، لحظه‌ای جادویی است که زمین و آسمان در آن به آرامشی مشترک می‌رسند. هنگامی که خورشید به آهستگی پشت افق فرو می‌نشیند، گویی جهان نفس عمیقی می‌کشد و روز را با رنگ‌هایی ناب و شگفت‌انگیز بدرود می‌گوید.

آسمان در این لحظات، بوم نقاشی‌ای می‌شود که هر رنگ آن داستانی از پایان و امید را روایت می‌کند؛ از نارنجی گرم گرفته تا قرمز پرشور و بنفش ملایم. غروب یادآور این است که پایان یک روز، آغاز شب دیگری است که فرصت تفکر و بازسازی را به ارمغان می‌آورد.

تماشای غروب، لحظه‌ای برای مکث کردن است؛ لحظه‌ای برای سپاسگزاری از آنچه بوده و امید به آنچه در پیش است. این لحظه ما را به یاد می‌آورد که حتی در پایان، زیبایی و معنا نهفته است. غروب آفتاب همچون نجواهای طبیعت است که از دل زمین برخاسته و با آسمان درآمیخته، و ما را به تأملی عمیق درباره گذر زمان و زیبایی زندگی دعوت می‌کند. چه زیباست این بدرود، که با آرامش خود قلب‌ها را نوازش می‌دهد و نور امید را در دل شب می‌نشاند.

غروب، لحظه‌ای است که آسمان نفس‌اش را در سینه حبس می‌کند و خورشید، آخرین نورهایش را مانند دانه‌های طلایی بر پهنه‌ی افق می‌پاشد. همه‌چیز آرام می‌شود، گویی جهان برای وداعی باشکوه آماده می‌شود.

غروب یادآور گذراست، اما نه به تلخی… بلکه به شکوهی آرام. می‌گوید هر پایان، زیبایی خودش را دارد. می‌گوید حتی خورشید هم باید برود تا ستاره‌ها مجال درخشیدن پیدا کنند.

و در آن لحظه‌ی ناب، وقتی خورشید آخرین چشمکش را می‌زند و در افق محو می‌شود، گویی جهان برای لحظه‌ای می‌ایستد و زمزمه می‌کند:

فردا دوباره بازمی‌گردم…

پس غروب را بدرود نگو، بلکه به استقبالش برو… چرا که هر غروب، وعده‌ی طلوعی دوباره است.

 

ابراهیم صنوبر

دل نوشته

صدای پرندگان، نوای زنده‌ی طبیعت است که با خود آرامش و شادمانی را به ارمغان می‌آورد. هر آواز و هر نغمه‌، گویی داستانی از زندگی را روایت می‌کند؛ داستانی که میان شاخه‌های درختان و آسمان‌های آبی بازتاب می‌یابد.

آواز پرندگان هنگام صبح، دعوتی است برای آغاز روزی تازه، با امید و انرژی. این صداها همچون نت‌های موسیقی در هوای پاک پخش می‌شوند و قلب‌ها را نوازش می‌دهند. هر پرنده با آواز خاص خود، شخصیت و هویتی منحصر به فرد دارد که به ما یادآوری می‌کند چقدر این جهان متنوع و زیباست.

صدای پرندگان، شبیه زمزمه‌ای است که ما را به توقف و اندیشیدن در لحظه فرا می‌خواند. این نغمه‌ها تنها صدا نیستند؛ بلکه پلی هستند که ما را به طبیعت و روح بی‌کران آن پیوند می‌دهند. چه زیباست که بتوانیم گوش دهیم، احساس کنیم و همراه با آن‌ها در این جشنواره‌ی طبیعت شریک شویم.

صبح که می‌شکفد، نخستین ترانه‌ها از آنِ آنهاست. پرندگان، شاعرانِ بی‌قلمِ طبیعتند که با هر نغمه‌شان، روحِ زمین را می‌نوازند. آوازِ آنها گاه شادمانه و سبکبال است، مانندِ جیرجیرکِ سحرخیزِ چکاوک، و گاه غمگین و افسونگر، مثلِ ناله‌هایِ دورِ بلبل در شبانگاه.

هر کدام زبانی دارند، رمزی می‌سرایند. شاید از عشق می‌گویند، شاید از پرواز، یا از آزادیِ بی‌کرانِ آسمان. وقتی گوش می‌سپاری، گویی دنیا برایِ یک لحظه می‌ایستد و تنها این صداها هستند که باقی می‌مانند: وزوزِ زنبورها، چهچه‌هایِ گنجشک‌هایِ بازیگوش، یا آوازِ آرامِ یک قمری بر شاخه‌یِ تنهایِ یک کاج.

صدایِ پرندگان، یادآورِ زندگی است. حتی در تاریک‌ترین روزها، همین که یکی از آنها آوازی می‌خواند، گویی به تو می‌گوید: “هنوز زیبایی هست، هنوز امید هست.” گوش کن… شاید امروز هم، مانندِ هر روز، دوباره آسمان را با نغمه‌هایشان رنگین‌کرده‌اند.

پرندگان می‌خوانند و جهان، سبک‌بال می‌شود.

 

ابراهیم صنوبر